Prolog

- Anabell! Słyszysz mnie? Ja cię tu nie zostawię!

Krzyczał ściskając rękę nieprzytomnej dziewczyny. Nie mógł uwierzyć, że lekarze nie są w stanie nic zrobić. Leżała w śpiączce już piąty miesiąc i nie było żadnych oznak życia. Czarnowłosy chłopak wyszedł z sali szpitalnej i przywalił pięścią w ścianę. Usłyszał tylko "niech się pan uspokoi" i wyszedł z budynku. Zadzwonił do menagera, że potrzebuje więcej przerwy i pojechał do domu.

- Ana, coś kiedyś tu schowała dla mnie.

Przypomniał sobie i skierował się do jej pokoju. Na łóżku leżał gruby zeszyt, który bez wątpienia był pamiętnikiem dziewczyny. Chwycił go w drżące ręce i niepewnie otworzył na pierwszej stronie.

"25 maja 2000 rok

Kochany pamiętniczku, dzisiaj w moim miasteczku ma być koncert zespołu, którego tak naprawdę nie znam. Nie obchodzi mnie to, ale obiecałam Emmie, że z nią pójdę. Jestem tak podekscytowana. Podobno wokalista jest niezwykle przystojny. Z tego co Ems mi mówiła to, że ja i on jesteśmy jakoś dziwnym trafem do siebie podobni. "To niemożliwe" powiedziałam jej, choć sama w to nie wierzyłam

Anabell"

Pamiętał dzień jak ją zobaczył. Starł szybko łzę z policzka i przerzucił kartkę.

"28 maja 2000 rok

Kochany pamiętniczku, Ems miała rację. Ja i Pan X jesteśmy do siebie podobni jak dwie krople wody. Moja przyjaciółka miała kupione bilety z wejściem za kulisy, ale nie zgodziłam się tam iść. Zwiałam jak zwykły tchórz i nikomu nic nie mówiąc wyjechałam na kilka dni w góry.

Anabell"

 - Czyli wtedy wyjechała.

Pomyślał i zamknął zeszyt odkładając go na swoje miejsce. 

- To za dużo jak na dzisiaj.

Stwierdził i wyszedł z pokoju zamykając za sobą drzwi. Podskoczył lekko przestraszony gdy ujrzał przed sobą...

Niezdara